Geluk
Eén woord, twee letters en onze wereld stortte ineen… MS, dat was het woord wat we dokter Bergmans net hadden horen zeggen. Mijn man en ik keken elkaar verbijsterd aan. Ik verstarde en kon geen woord uitbrengen. Rob daarentegen was ineens zo gespannen als een veer en ontplofte bijna van de stress. ‘Maar hoe kan dit? Weet u het wel zeker?’ schreeuwde hij bijna tegen de arts. Dokter Bergmans wilde iets terug zeggen, maar kreeg de kans niet. ‘Mijn vrouw is supergezond, sport veel, nooit moe, nooit klachten,’ ging mijn man verder. Weer probeerde de arts iets te zeggen, maar Rob was niet te stuiten en raasde maar door. Zelf zat ik als verdoofd naar dit tweetal te kijken.
Uiteindelijk maakte dokter Bergmans vriendelijk maar beslist een einde aan het eenzijdige gesprek. ‘Ik merk dat u dit nieuws totaal niet had verwacht en zie dat u even wat tijd nodig hebt om dit te verwerken. Ik had vandaag eigenlijk ook de vervolgstappen met u willen bespreken, maar dat heeft zo geen zin. Toevallig heb ik morgen nog een gaatje in mijn agenda en ik stel voor dat we morgen verder praten. Laat het even op u inwerken en slaap er een nachtje over.’
Verbijsterd verlaten we het ziekenhuis. Hoe zijn we in deze nachtmerrie terecht gekomen?
Nog geen twee weken geleden waren we leuk een dagje weg naar een tentoonstelling in Amsterdam. Ons eerste uitje nadat we beiden een drukke periode op het werk achter de rug hadden. Toen we het museum uitliepen, werd ik ineens ontzettend duizelig. Met moeite wist ik de auto te bereiken, even zitten, slokje drinken, wat eten. Maar niets hielp en ik werd steeds duizeliger en ook misselijk. Na telefonisch overleg met onze huisarts bleek het verstandiger om meteen hulp te zoeken. Op de eerste hulp van het dichtstbijzijnde ziekenhuis werden we goed opgevangen. Na de eerste paniek bleek dat het gelukkig meeviel. Geen hart of herseninfarct, waarschijnlijk iets met het evenwichtsorgaan. Opgelucht konden we naar huis. Wel moesten we voor de zekerheid in ons eigen ziekenhuis nog een MRI-scan laten maken.
En nu totaal onverwacht deze uitslag. We kunnen het eigenlijk nog steeds niet geloven, maar het roept tegelijkertijd ook allerlei vragen bij ons op. Wat kunnen we verwachten? Hoe snel ga ik iets merken? Ik merk er nu nog niets van. Wat zal ik als eerste niet meer kunnen? We zijn zo in de war dat we besluiten het nieuws nog aan niemand te vertellen en rijden maar naar huis. Ineens gaat de mobiel van mijn man. ‘Met het ziekenhuis, afdeling neurologie. Spreek ik met de heer Jansen?’ 'Ja,’ antwoordt Rob. ‘Kunt u teruggekomen naar het ziekenhuis?' ‘Waarom?’ vraagt mijn man. ‘Dat zal dokter Bergmans u zelf vertellen. Kunt u zo snel mogelijk teruggekomen?’ ‘Geen probleem, we zijn nog maar net weggereden en keren direct om.’
Wat aarzelend en onzeker laat dokter Bergmans ons binnen in de spreekkamer. ‘Ik moet u bekennen dat er iets vreselijk is misgegaan,‘ zegt ze met een rood hoofd. ‘De uitslag van uw MRI-scan is verwisseld met die van een andere mevrouw Jansen. Hoe dit zo heeft kunnen gebeuren, weet ik niet, maar dat gaan we zeker uitzoeken. Het spijt mij ontzettend dat ik u ten onrechte slecht nieuws heb gebracht. Op uw MRI-scan is helemaal niets te zien.’
Mijn man en ik kijken elkaar verward aan. Wat? Was alles toch gewoon goed? ‘Weet u het nu wel zeker?’ begint Rob weer tegen de arts en hij wil eigenlijk nog veel meer zeggen, maar na een korte hoofdbeweging van mij kan hij zich inhouden. Opgelucht verlaten we het ziekenhuis.
Dan moet ik ineens denken aan die andere mevrouw Jansen, voor wie het verhaal precies omgekeerd verloopt…