Buren
Sylvia zit in het eerste voorjaarszonnetje lekker te lezen op het bankje onder de appelboom. ‘Bam!’ De achterdeur van de buren knalt tegen de schutting pal achter haar. Nee hè, denkt Sylvia, ze zit net zo lekker te lezen.
‘Zozo, wat een lekker weertje!’ klinkt het luid van achter de schutting. Sylvia probeert de stem te negeren, maar daar steekt haar buurman Johnny al zijn hoofd over de schutting en is er geen ontkomen meer aan. ‘Ha buuf, lekker zonnetje, hè. Daar waren we wel aan toe. Das toch genieten he!’ Sylvia kijkt hem even aan en kijkt dan veelbetekenend naar haar boek. ‘O, je bent aan het lezen…’ Het hoofd verdwijnt weer achter de schutting.
Sylvia probeert zich te concentreren op haar boek, maar dat valt niet mee. Ze hoort Johnny luidruchtig schuiven met de tuinstoelen. ‘He Truus!’ roept hij naar binnen. ‘Je moet es effe buiten komme. Heerlijk hier joh! Je tuinstoel staat al klaar!’ Truus mompelt binnen iets onverstaanbaars. Johnny begint een luidruchtig gesprek met de buurman aan de andere kant die ook even naar buiten is gekomen.
Zal ze maar naar binnen gaan? Zo kan ze zich niet op haar boek concentreren, maar het is juist zulk mooi weer. Iedere zomer gaat het zo, maar Sylvia heeft niet het hart er iets van te zeggen. Haar buurman Johnny is net zo’n goeiige, lobbes van een hond die je trouw aankijkt en niet doorheeft dat hij met zijn grote lichaam en zwiepende staart van alles omver gooit. Wordt daar maar eens boos op. Bovendien staat hij altijd voor haar klaar. Zwaar snoeiwerk, de gootsteen ontstoppen, hij draait er zijn hand niet voor om. Maar die harde stem van hem is in de zomer wel erg irritant. Daar gaat de mobiel van Johnny en moet ze noodgedwongen meeluisteren naar de helft van een telefoongesprek. Nu wordt het haar echt te gek! Zal ze er toch iets van zeggen?
Ze wil net haar hoofd over de schutting steken als ze haar buurvrouw: ‘John, Johnny, kom je nou!’ hoort roepen. ‘We moeten boodschappen doen.’ Mopperend gaat Johnny naar binnen en sluit de achterdeur. Sylvia kent de boodschappenroutine van haar buurvrouw goed genoeg om te weten dat ze minstens twee uur weg zijn. Heerlijk twee uur ongestoord in het zonnetje lezen!