Ik zou je kunnen verstellen dat ik mijn man bij het universum heb besteld. Met oud en nieuw 2005/2006 was mijn voornemen en nieuwe relatie. Een waarin ik me zelf zou zijn en dat dat oké was. Hoe zou ik de uitverkorene erkennen? De relatie zou voelen alsof we zo zouden kunnen trouwen, nu meteen op het stadhuis gewoon omdat het klopt. Hij wil kinderen heeft dezelfde smaak qua inrichting en verrast me telkens weer. Positief dan en nee niet met cadeaus. Gewoon om wie hij is als mens.
Eind maart dit jaar zou ik gaan verhuizen. Ik had met vrienden in een kroeg afgesproken om de verhuizing te regelen. En daar was die dan. Alsof ik hem al eeuwen kende. The other me: Tom dus. ‘The other me’ omdat hij echt in bijna alles het tegenovergestelde is van mij. Zo hebben we wel goed leren praten met elkaar. Ik zou nu nog kunnen vertellen dat Tom een week later heeft helpen verhuizen en dan ook maar meteen erbij ingetrokken is. Ik zou kunnen zeggen dat hij me op het strand ten huwelijk heeft gevraagd, 12 jaar later, en dat we op ons 12 1/2 jaar samenzijn zijn getrouwd tussen de fruitbomen. Op een regen- en stormachtige dag, met op het moment van de ceremonie en natuurlijk ook tijdens de fotoshoot stralende zonneschijn.
Maar goed. Dat zou kunnen. Zo cheesy. Met gehighlighte krullen en zonder de scherpe kantjes.
Wat ik eigenlijk wil vertellen is het verhaal van onze buurman. We, Tom en ik, noemen hem ‘onze buurman’. Hij woont weliswaar in onze straat maar dan gewoon even wat verder weg. Wat maakt hem ‘onze buurman’? Ik denk de eerste keer dat we elkaar tegen kwamen. Hij aan de wandel met de hond, of zonder, ik in de voortuin of ook wandelend? Ik weet het al niet meer. In ieder geval kwamen we makkelijk in gesprek met elkaar. En dat herhaalde zich tot nu toe in al die jaren elke keer weer wanneer we elkaar tegen komen. Soms zijn het maar even een paar zinnetjes, soms maar een groet en soms een wat langer verhaal. En wat ik het allermooiste vind, is dat hij ons altijd met onze namen begroet. Hallo Christine, hallo Tom. Dan voel ik me welkom en dat is fijn. Dat is voor mij ‘leven op het platteland’, wonen in een dorp. Elkaar groeten, met elkaar praten.
Zo. Dat was mijn verhaal over liefde voor je medemens.
Hartelijke groet,
Christine