Je kent ze wel: De stoute blikken. De blikken die zomaar uit je hand of auto springen of zich van je fiets laten vallen. Het zijn de blikken die belust zijn op avontuur, de blikken die zich los willen maken van hun eigenaar, de blikken die er schoon genoeg van hebben en erop uit gaan voor een leven in de natuur.
Ik snap het wel. Je kan er eigenlijk niet zo veel aan doen. Je moet vrij laten wat je vasthoud. En dan? Wat een armoedig bestaan is het daar zo alleen langs de weg. In wind en weer en de felle zon. En de natuur groeit zo over je heen. Soms heb je geluk en een ander stoute blik komt misschien wel je kant op. Of een snoeppapiertje of een flesje.
Is dat nou wat we willen? Of kunnen we toch met zacht beleid een handje helpen. Een nieuw onderkomen zoeken voor de stoute blikken waar ze samen met ander losgekomen eigendom een nieuw bestaan tegemoet kunnen zien.