Wat nog niet veel mensen van mij weten is, dat ik tot 2x toe een bankoverval heb meegemaakt. Een hele intensieve ervaring, als je een pistool op je gericht krijgt en je leven in handen van een onbekende vol adrenaline ligt π°.
Bij de eerste keer stond ik vanachter mijn bureau op om te handelen, maar vervolgens stond ik als genageld aan de grond. Ik kon geen stap verzetten. Ik verstijfde.
Op het moment dat ik mijn manager erop af zag stappen, kon ik onder mijn bureau vluchten. Net als mijn collegaβs inmiddels hadden gedaan. Mijn manager stond in de vechtmodus: toen de overvaller met zijn pistool over de balie kwam, greep mijn leidinggevende het pistool. De overvaller wist zich los te rukken, wilde vluchten en mijn leidinggevende ging achter hem aan π±. Bij de voordeur wist hij hem, samen met een klant die net binnen kwam, te overmeesteren.
Bij de tweede overval kon ik rustig blijven en stapte ik erop af. Mijn collegaβs waren, net als de eerste keer, onder het bureau gedoken. Ik sprak de overvaller toe, zei dat ie geduld moest hebben en dat ik zou doen wat ie zei. Zodra de beveiliging van de lade af ging, deed ik het geld in zijn plastic tas. Alles voor onze veiligheid!
Toen de overvaller met zijn buit wilde vluchten, kwam één van mijn collegaβs onder het bureau vandaan en ging hem achterna. Tot een paar honderd meter verder in de wijk heeft hij hem achtervolgd, totdat de overvaller de tas met de buit liet vallen. Mijn collega kwam, gelukkig verder ongeschonden, met de buit terug π .
In korte tijd waren beide keren alle menselijke impulsreacties te zien: vluchten, vechten en verstijven. Maar voor deze impulsreacties hoeft niet zoiets heftigs als een overval plaats te vinden.
Ook als je je door een angst laat leiden, kun je zoβn impulsreactie gaan tonen. Bijvoorbeeld als je bang bent om te mislukken als je iets nieuws gaat doen. Of als je angst hebt om door de mand te vallen en kritiek te krijgen, als je langer ergens werkt. Of bijvoorbeeld angst om afgewezen te worden als je in een proeftijd zit. Je blijft dan maar doen wat je altijd deed. Of je zoekt telkens een andere baan om maar niet door de mand te vallen. Of je blijft op eieren lopen en je helemaal aanpassen zolang die proeftijd nog niet voorbij is.
De kunst is nu om je impulsreacties te beheersen. Dit doe je door even pas op de plaats te maken en je eigen gedrag van een afstandje te bekijken. Wil je Γ©cht blijven doen wat je altijd deed? Wil je Γ©cht weer naar een andere baan? Wil je je Γ©cht zover aanpassen om maar door die proeftijd heen te komen? Waarom wil je dat? Helpt je dat? Wat zegt je stemmetje die je dit wil laten doen? Waarom wil dat stemmetje dat? Wat gebeurt er volgens dat stemmetje als je dat niet doet?
En wat zegt dat andere stemmetje? Dat stemmetje dat vaak wat meer op de achtergrond is? Dat jou wil motiveren het nu een keer anders aan te pakken? Waarom wil dat stemmetje dat? Wat gebeurt er volgens dat stemmetje als je dat niet doet?
Onderzoek beide stemmetjes. Neem, om het Γ©cht te kunnen voelen, 3 stoelen. Ga bij het stemmetje wat je tegen wilt houden op een buitenste stoel zitten. Als het stemmetje praat, dat je ervoor wilt laten gaan, ga dan op de andere buitenste stoel zitten. Praat met ze, net zolang tot ze uitgepraat zijn. Schrijf hun antwoorden op.
Ga vervolgens als toeschouwer, als manager van jouw stemmetjes, als je bewuste ik, op de middelste stoel zitten. Bekijk jouw stemmetjes en hun antwoorden van een afstandje. Kijk ernaar zoals het is, zonder oordeel, en besef dat beide stemmetjes waar zijn.
Voel welk stemmetje jou het meest trekt, van welke je het meeste energie krijgt. Maak een keuze welk stemmetje je gaat volgen, eventueel middels een compromis tussen beide stemmetjes.
Wat ga jij nu doen? Ga je het gevecht aan of kies je de nooduitgang?
