Op mijn vraag naar levensverhalen ontving ik een mail met het levensverhaal van Nel.
Ik vroeg of ik het mag plaatsen. Het is immens een persoonlijk verhaal.
Het antwoord is deze:
Natuurlijk mag je het verhaal delen. Het is mijn leven, het is mijn verhaal.
Rouwen doe je samen , zodat je elkaar ook kunt troosten.
Morgen schijnt de zon weer dus we blijven genieten van elke dag.
Dus dan doe ik dat ook. Komtie:
Mijn verhaal is er een met vele drempels.
Tot mijn 12de jaar had ik best wel dingen gezien en meegemaakt, maar het was toch wel een fijne jeugd.
Toen stierf mijn broer en een half jaar later mijn vader.
Ik was in een keer volwassen en deed alles samen met mijn moeder, met mijn zussen had ik niet zo’n band omdat ik een nakomertje was.
Mijn moeder was best veel ziek, dus het zorgen zat er al vroeg in. Toen ik 14 jaar was ben ik gaan werken, om mijn moeder te ontlasten en te helpen, maar er was altijd het verlangen naar meer.
Ik trouwde kreeg een zoon en ik zorgde. Het leven liep zijn gangetje met ziekte en overlijden van dierbaren, maar mijn broer had er in gehakt, dat verdriet knaagde aan mij, maar ik hield me sterk voor mijn moeder. Zij had het meest geleden en haar lijfspreuk was waar je niet aan dood ging, kwam je sterker uit.
En dat is ook mijn levens spreuk.
Op latere leeftijd heb ik mijn doel bereikt en ik ben gaan leren. Eerst jeugd en kinder psychologie , psycho diagnostiek. Mijn nieuwsgierigheid was nog niet klaar ik wilde weten hoe de maatschappij werkt en wat mensen doen in sommige situaties. Arbeid en organisatie psychologie afgerond. Toen stierf mijn moeder ik ben begonnen met werken in de hulpverlening. Slachtoffer hulp, ik was daar op mijn plek, totdat ik die nare ziekte kreeg. Na wat operaties en chemo werd ik na 5 jaar schoon verklaard.
Werken kon ik niet meer, omdat ik geen energie meer had.
Door deze jaren heen heb ik altijd de zonnebloem geholpen en met het schip 25 jaar mee gevaren. Elk jaar 2 of drie keer.
Nu zorg ik voor mijn man die aan dementie lijdt.
Na al die jaren zorgen, mantelzorg en ziekte, heb ik nog steeds vreugde in het leven. En heb ik respect voor mensen die rouwen op wat voor manier dan ook, maar ook de tijd , want daar staat geen tijd voor. Ik rouw nog steeds maar op mijn manier.
Hoe mijn leven verder verloopt, ach het komt zoals het komt, maar elke dag is een feest en dat is het belangrijkste.
Fijn weekend voor jullie en maak van elke dag een herinnering
Bedankt Nel! Lief mens.