´Zijn jullie niet gezellig?’ Ik kijk die meneer aan met vraagtekens in mijn ogen. ‘Sorry?’ ‘Zijn jullie niet gezellig?’ Ik probeer te begrijpen wat er aan me wordt gevraagd. Hoe geef ik antwoord op een ‘niet’ vraag. Zeg ik ‘ja’ of ‘nee’ en waar komt die vraag vandaan? Mijn hersenen blijven malen. Ik zwijg. ‘Op het bordje hier staat ‘Kom je gezellig een praatje maken? Maar de stoeltjes zijn leeg. Dus ik vroeg me af of jullie dan niet gezellig zijn.‘ Ah. Ik begrijp het nu. ‘We zijn wel gezellig. Kom lekker erbij zitten.’
Met onze bakfiets de mammut tafel en krukjes van de Ikea, zijn we als buurtverbinders aangesloten bij het Kersenfeest in Driel.
Meneer gaat zitten op een mini krukje naast me. Een stuk of 2/3 camera’s die hij bij zich draagt legt hij op tafel. ‘Bent u fotograaf?’ Hij knikt. ‘Voor u zelf of voor een krant?’ ‘Voor mezelf. Ik heb een fotostudio hier in Driel.’
Wim verteld over de verschillende shoots die hij maakt. We komen op tatoeages. Ik zeg, dat het me leuk lijkt om een keer de verhalen te horen, die aan een tatoeage zijn gekoppeld. Gewoon omdat er meestal een verhaal aan vastzit en ik verhalen prachtig vind. Tatoeages, die heeft hij ook een aantal gefotografeerd. Hij zoekt in zijn telefoon naar een plaatje dat hij me wil laten zien.
Ondertussen vertel ik een beetje wie we zijn. Dat we aansluiten met onze bakfiets bij activiteiten in de dorpen van de gemeente. Dat we horen bij de website onsoverbtuwe.nl die plek bied voor alle bewoners en organisaties uit de gemeente. Dat we het leuk en gezellig vinden om met mensen in gesprek te gaan en een praatje te maken.
Wim heeft de foto gevonden. Hij is prachtig. Omgezet in zwart-wit. Een mooie tatoeage over de hele rug van een meisje en op de armen tot bijna aan de polsen.
Nou ik vond het gezellig om even een praatje te maken. En ik denk, Wim ook.