‘In januari stoppen we met de praktijk,’ vertelde ze me in oktober. ‘Houden jullie dan een afscheidsreceptie?’ vroeg ik. ‘Dat weet ik nog niet, hoor. Straks komt er niemand!' 'Natuurlijk wel. Ik kom sowieso!'
Ze moest lachen. De vrouw die al bijna dertig jaar mijn huisarts is en nu met pensioen gaat. Gelukkig zag ik haar niet al te vaak, maar als het nodig was dan kon ik bij haar terecht, soms voor een pilletje, maar even zo vaak voor een geruststellend schouderklopje of een goed gesprek. In de loop der tijd had ze me goed leren kennen en hoefde ik meestal niet zoveel meer uit te leggen, had ze aan één woord genoeg.
Begin december viel een brief in de bus over het afscheid van haar en haar man, over het jonge team dat de praktijk gaat overnemen en een uitnodiging voor de afscheidsreceptie. Vandaag was het zover. Tot ver buiten stond een lange rij, die maar langzaam opschoof, omdat iedereen nog even met de dokter wilde praten en zij de tijd namen voor een laatste bemoedigend praatje.
‘Het zal wel lastig voor je zijn,' zei ze, toen ik eindelijk aan de beurt was. ‘Je moet maar even kijken wie het beste bij je past.’ Daarmee legde ze voor de laatste maal precies de vinger op de zere plek. Ter afscheid een dikke knuffel en dat was het dan.
Beste dokter Kleerekoper en dokter Corsten: we gaan jullie ontzettend missen! Het zal even wennen zijn met de nieuwe dokters, maar natuurlijk komt dat goed. We wensen ze veel succes!
