Is er altijd muziek op de weekmarkt in Elst? Dat schoot door me heen toen ik al vroeg tijdens de opbouw van de weekmarkt muziek hoorde. Zo vaak kom ik er niet dat ik mijn eigen vraag kon beantwoorden.
Enkele uren later weet ik het als ik besluit nog even de viskraam te bezoeken om lekkerbekjes mee naar huis te kunnen nemen. Ik loop het plein op en sta ineens vol in de zon. Een groet van de vertrokken zomer aan de komende herfst?
Dan zwelt de muziek aan. Een bijzonder paard komt mijn richting uit, behangen met slingers en versierd met een pluizig geel dek en gele manen. De berijder met zijn gele cowboyhoed tokkelt op zijn banjo en vertolkt een vrolijke countrysong door een minimicrofoon voor zijn mond. Hij tovert een glimlach op mijn gezicht. Daarmee ben ik niet de enige. Om me heen zie ik lachende mensen die het paard passeren en nog eens omkijken. Een vrouw huppelt met de fiets aan de hand op de maat mee en een man volgt met zijn telefoon het man-paardduo dat over de straat lijkt te glijden. Anderen blijven stilstaan tot hij hun gepasseerd is.
Even verderop is het terras aardig bezet, alle gezichten gericht op Ben: Ben, the Banjoman, zo stelt hij zich voor op zijn visitekaartjes op de kont van het paard. Hij stopt met zingen en spreekt de menigte toe. Ik kan het niet goed verstaan, maar begrijp dat hij is ingehuurd door een marktkoopman ter ere van een jubileum.
De wachtrij bij de viskraam is er niet kleiner op geworden, dus ik sluit achteraan in de rij. Een jengelend jochie hoort en ziet de vrolijke cowboy en zijn opkomende waterlanders verdampen. Met open mond staat hij te kijken en zegt in zichzelf: ‘wat een leuke muziek.’
‘Wie is er aan de beurt?’ vraagt de verkoopster. Degenen die aan de beurt zijn, horen het niet, ze kijken ergens anders naar. Vrijwel iedereen krijgt een glimlach op het gezicht bij dit cadeautje van zon, vrolijke muziek en de geuren van allerlei lekkernijen die over de markt zweven.
