Afgelopen meivakantie hebben wij het Pieterpad gefietst. We hadden eerder al veel stukken gelopen. In coronatijd kwamen we mensen tegen die dit pad van Pieterburen in Groningen naar de Pietersberg bij Maastricht, fietsten. Dat leek ons wel wat.
Eigenlijk wilden we op de bonnefooi langs ‘Vrienden op de Fiets’ - een sympathieke (en goedkope) organisatie waar je bij particulieren overnacht en ontbijt - maar het bleek lastig om onbezette adressen te vinden, dus toch gelijk maar alles geboekt.
Gelukkig hadden we wind mee en waren de gemiddeld 65 kilometers per dag goed te doen. (De hele route beslaat ruim 500 km.)
Op de tweede dag kwamen we waarschijnlijk toch op het Pieterwandelpad terecht want we moesten door een klaphek. Daar zagen we een bankje en we wilden de kant en klare soep die we bij ons hadden opeten. Ineens werden we omringd door heel nieuwsgierige paardjes. Ze wilden alles onderzoeken en het liefst ook proeven... mijn partner bracht via het volgende hek onze fietsen in veiligheid want ook daar waren ze in geïnteresseerd. Een beetje bang dat ze ook mij wilden proeven, verdedigde ik de bekers soep.
Tot mijn verbazing kwamen ze, ik denk een stuk of 5 paardjes, om mij heen staan en begonnen met hun zachte lippen mijn hoofd te masseren, dat was een heel prettig gevoel. Ook begon eentje mijn stijve knie te behandelen.
Uiteindelijk ging ik naar mijn partner om samen onze soep te eten. We maakten foto’s van een prachtig bloeiend bollenveld met op de achtergrond de kerk van Rolde. Toen ik me omdraaide naar de paarden stonden ze doodstil in een cirkel rond hunebedkeien te mediteren(?). Ik werd geraakt door dit beeld en besefte dat zij mij een helende behandeling gegeven hadden! Zowel hoofd, dat vol zat, en knie, voelden hierna een stuk heler. Ik heb de paarden heel hartelijk bedankt.
Hoe mooi zijn de dieren om ons heen! Waarschijnlijk doen ze veel meer voor ons dan wij ons realiseren.
Poezen die rustgevend op schoot gaan zitten, merels die meditatief zingen,...
Ik voel me dankbaar dat zij hun leven met ons willen delen.
Claartje Bos
