Dierendag, 4 oktober...
Er wordt vroeg aangebeld. Ad doet open en roept naar boven: ‘Sientje is dood!’. Voor mij onbegrijpelijke woorden... Sien, onze tien-en-een-half jaar oude, lieve, rood-witte poes, dood?! Altijd zo trouw bij ons, ik dacht dat ze van ouderdom in onze armen zou sterven.
Juf Fleur, op weg naar haar werk en zelf ook in tranen, staat voor ons. Ze wordt geflankeerd door een man van de gemeente met een doos in zijn armen. Zij hebben zich over Sien ontfermd, daarbij geholpen door... OT! Ot – misschien net zo oud als Sien – woont bij de rotonde waar Sientje aangereden is (en op slag gedood volgens de man). Fleur en hij hebben daar aangebeld omdat ze niet weten waar Sien thuishoort. Ot krijgt een doos van zijn moeder, vindt het kokertje en gaat gelijk op zoek naar ons adres. Wat een tegenwoordigheid van geest!
Geweldig hoe dit ‘team’ samenwerkt om Sientje, gaaf en wel, snel en nog warm weer bij ons te brengen. Zo’n team verdiende Sien zeer!
Ons verdriet is groot. Het is stralend weer, Siens lievelingsweer. Van de tante van Ot, Floor, krijgen we de eerste condoleance. Fleur en Floor... afgeleid van Flora, godinnen van bloemen en lente.
Alle ‘toevalligheden’ raken me en troosten me ook, alsof het zo allemaal heeft moeten gebeuren.
’s Middags halen we haar uit de doos en leggen haar op het gras om haar te aaien, ze ziet er nog zo mooi, zo jong, uit! We bedanken haar voor alles wat ze voor ons betekent heeft: haar warmte, haar speelsheid, haar rust, haar moed (ze zoogde haar kittens terwijl ze een flink litteken had van de keizersnee waaruit Joy gehaald werd). We begraven haar in haar tuin met bloemen en een kaars.
De volgende dag is de ‘Dag van de leraar’. We schrijven een kaartje aan Fleur, wat ons betreft de ‘leraar van het jaar’ en bellen de school waar ze werkt. ‘Toevallig’ krijg ik een yogacursist aan de lijn: de leraren hebben een lerarendag, maar Lia zal ervoor zorgen dat we het adres van Fleur krijgen. Later komt zij bij ons om te vertellen hoe alles gegaan is en wij vertellen haar over Sien. Ontzettend fijn om samen uit te wisselen. (We geven haar het boek ‘Dat is heel wat voor een kat’, een kinderboek over het verliezen van een poes.)
Via Floor hoor ik dat Ot de voorleeswedstrijd gewonnen heeft en we geven hem mijn lievelingsboek ‘De brief voor de koning’.
Mooi hoe Sien maakt dat we deze mooie, attente mensen ontmoeten, en heel fijn om iets – uit haar naam – voor hen te kunnen doen!
Gelukkig leeft Joy (hopelijk nog lang en gelukkig), die alle voorgaande poezen in zich draagt: de grijze streepjes van oudoom Hannes (oom van Sien), de witte voetjes van vader Witvoet en het rood-witte van moeder Sien. Ook herkennen we allen in haar karakter.
Zo gaat het leven door...
PS: Mocht je ooit een dode poes vinden: kijk of hij/zij een kokertje draagt of bel de dierenambulance die kan checken of het dier gechipt is, zodat het baasje herenigt kan worden met zijn/haar geliefde viervoeter.