Bitterzoet
De regen klettert tegen het zolderraam. Moeizaam trekt Lotte de volgende zware doos naar zich toe, ze is stijf van het lange op haar knieën zitten. Wat zou ze in deze doos bewaard hebben?
Als ze de doos opent, kijken zes brutaal in de camera lachende meiden haar aan. De lange blonde Fleur, de stevige donkere Ella, Milou met de knalrode krullen, de witte stekeltjes van Anne, Roos met het ongelooflijk lange bruine haar en zijzelf wat kleiner en minder zelfverzekerd dan de anderen. Rossig en wat molliger, met kinderlijk blauwe ogen. Waarschijnlijk de laatste keer dat zij samen met hen zo vrolijk op de foto staat. Wat waren ze nog jong! En wat hadden ze het op de middelbare school leuk samen! Een bitterzoete herinnering.
Lotte kijkt nog eens goed naar de foto en is ineens weer in Lloret de Mar 1996, zon, zee, strand, café Pueblo. Eindexamens achter de rug en even los van alles. Ze zitten met z’n zessen aan de bar en hebben al een paar glaasjes Sangria achterover geslagen. ‘He, dat lijkt wel een acht’, zegt Fleur doelend op een gebruinde jongen die net het café binnenkomt. ‘Ik vind het meer een zesje’, zegt Ella, zij valt niet zo op donkere types. ‘Voor mij is hij helemaal top’, zegt Anne en begint naar de onbekende jongen te glimlachen. Hij glimlacht de terug. Anne knipoogt ondeugend. Met z’n zessen en met zo’n verschillend uiterlijk hebben ze heel wat bekijks. Voor de grap noemen ze zichzelf de Dutch Spice Girls, voor elke jongen wat wils. Daar maken ze deze vakantie flink gebruik van. Iedere avond is een spel van aantrekken en afstoten, want serieus wordt het eigenlijk nooit. Daar zijn ze veel te onafhankelijk voor. Tenminste, dat dacht Lotte. Ze flirt mee met het haar vriendinnen, maar het raakt haar steeds minder, de jongens interesseren haar steeds minder. Ze begrijpt zelf niet goed waarom…
Op de volgende foto kijkt Camila Rodriguez geamuseerd de camera in; lang, slank, jongensachtig figuur, kort zwart haar en dan die grijze ogen… Zodra Lotte haar zag leek het of de wereld stil stond. Zij kon alleen maar met open mond naar het Spaanse meisje aan de overkant van de bar staren. En dat meisje staarde net zo verbaasd terug. Verbijsterd keken haar vriendinnen toe naar het wonder dat er daar op die avond in het café plaatsvond. Nooit hadden ze vermoed dat Lotte op vrouwen viel. Dat wist ze zelf eigenlijk ook niet… Tot die ene blik met Camila waardoor al haar losse stukjes ineens op zijn plaats vielen.
Maar helaas begreep geen van haar vriendinnen de liefde tussen haar en Camila. De een na de ander verbrak het contact. Voor hen kreeg hun hechte vriendschap met Lotte op de middelbare school met terugwerkende kracht iets verontrustends. Alle vriendschappelijke aanrakingen, kussen en slaapfeestjes, ze waren toen best wel klef met elkaar, kwamen voor hen ineens in een ander beangstigend daglicht te staan. Ze begrepen het niet, zo super hetero als ze waren en konden er niet mee omgaan. Ook namen ze het haar kwalijk dat Lotte er nooit iets over gezegd had en ze er nooit iets van gemerkt hadden tot die bewuste avond van de foto. Daarna zag Lotte nog wel eens foto’s van haar vriendinnengroep, maar zij stond er niet meer bij….